korte inhoud
,,VAN DUUV’N EN MENSCHEN”
Vaak warden mensen en duiven vergeleken: hij is een huisduit... geliefden zijn tortelduifjes... een huis als een duivenhak.
In het stuk van dit jaar warden duiven en mensen intens met elkaar geconfronteerd. De hoeksteen van de duivensport is de gebondenheid van de duiven aan hun nest; de duiver is gehecht aan de duivin, de duivin aan haar jongen, enz...
Het,, gezin” neemt bij de duiven dus een bijzondere plaats in. En bij de mensen?
Neem nu een normaal doorsnee Vlaams gezin...
Ach, wat is narmaal? Georges is een verwoed duivenmelker en verdient zijn brood op de fabriek. Trees, zijn vrouw is haarkapster. Samen willen ze vooruit. Hun dochter Carine is zeventien en studeert aan de middel¬bare schaal. Vonne, de buurvrouw brengt af en toe wat leven in de brouwerij. Miel en Anneke, de grootouders zijn er nog steeds...
Ach, Ia vie est belle. Een duivenkot vol prijsduiven als het ware. Maar... stel nu.. .dat oma Anneke zou overlijden en opa Miel niet naar een rusthuis wil...
.dat Carine, de dochter het verkeerde pad opgaat...
..dat Trees zodanig daar haar kapsalon opgeslorpt wordt dat...
.dat plats iemand ernstig ziek wordt... Blijven de familiebanden dan stevig genoeg?
Vertoont het gezin, de hoeksteen, dan geen barsten? Wat houdt de menselijke duiventil samen?
Misschien heeft de volksmond wel gelijk als die meent dat de mens pas echt ziet wat belangrijk is in het even wanneer hij oog in oog staat met de daad.
Van duuv’n en menschen is een tragi-komische familiekroniek die speelt in de jaren zeventig, ap een ogenblik dat niet alleen het duiven¬melken terrein verliest, maar ook de hoeksteen van de samenleving tekenen van aantasting begint te vertonen. Het is weer volkstoneel uit het lever gegrepen, met een scheutje humor en een lepeltje weemoed. Daar staat “Flor Barbrys Volkstoneel vaar Frans-Vlaanderen” borg voor.
